Դասական
միջնադարը գոթիկայի ծաղկման շրջանն է, որը
թափանցել է եվրոպացիների կյանքի բոլոր ոլորտներում:
Այդ ժամանակ տեղի ունեցավ երկարաճիտ կոշիկի արհեստի արագընթաց զարգացում: Արհեստավորները
սկսեցին արտադրել ըստ նախշերի կոշիկներ, փոքր մասերը կարելով, բարակ սուր ասեղով: Գոթական
ժամանակաշրջանի հագուստը և կոշիկը միտում ուներ դեպի անհամաչափություն, սրություն և դինամիկա:Կոշիկը արտադրելու համար օգտագործում էին կարմիր կամ
սև շևրո(ոտնամանի փափուկ այծակաշի):
Քաղաքում ապրողները հագնում էին փափուկ, կաշվե կիսակոշիկներ և կոշիկներ մետաքսից:Այդ ժամանակ նորաձևության մեջ մտան բարձր կիսակոշիկները խուսսո ձիարշավության համար: Տանից դուրս գալուց կիսակոշիկների կամ երկարաճիտ կոշիկների վրա հագնում էին պատինա՝ փայտե կամ կաշվե կոշիկներ: Դասական միջնադարի ողջ ժամանակաշրջանում գուլպաների երկարացնելու միտում կար: Բարձր գոթիկայի ժամանակներում կոշիկի միջատակի երկարությունը հասնում էր 80-90սմ: Երկարացված նեղ կոշիկը, կրում էին ոչ միայն քաղաքաբնակները, այլև ասպետները:
Այդպիսի գուլպաները պահպանվեցին մինչ xi դարը: Դրանից հետո սուր ձևերի նկատմամբ կիրքը աստիճանաբար թուլացավ և կոշիկի ձևը դարձավ ավելի հանգիստ:
Xi դարում, կիսակոշիկների ճակատային մասը նկատելիորեն նվազեց և իր ձևով սկսեց նմանվել բադի կտուցի: Առաջացան նաև տարօրինակ կոշիկի անվանումների այլ ձևեր՝արջի թաթ, գայլի բերան, կովի դունչ: Պատրաստում էին այդպիսի կիսակոշիկները նուրբ, գունավոր կաշվից և մետաքսից կամ թավշից: xvi դարում կրկին նորաձև էին ժանյակներն ու ժապավենակապերը:
Կոշիկի վրա ճեղքեր էին հայտնվում հարուստ աստառը ցույց տալու համար:Իսկ XVI դարը կրունկների բում էր, որոնք այդ ժամանակվանից դարձել են կանացի կոշիկների անբաժանելի մասը: Նրանց պատրաստում են խցանակեղևի ծառից և ամրացված է կաշվե նրբանի վրա: Ավելի վաղ կրունկները միայն տղամարդկանց կոշիկի վրա էին, ինչը անհրաժեշտություն էր, նրանք օգնում էին ավելի ամուր ամրացնել ոտքը ձիավարության ժամանակ:
