1919թ-ին Մարիա Ցվետաեվան աշխատելով «Կազանովայի.» վեպի վրա, նշեց, որ բանաստեղծը պետք է իմանա այն դարաշրջանի մասին, որի մասին գրում է: Նախքան տեքստին անցնելը ապագա հեղինակը պետք է ծանոթանա պատմական աղբյուների հետ, որը վկայություններ է պարունակում ապագա բանաստեղծության գործող անձանց մասին, քանի որ նա պատասխանատվություն է կրելու տեքստի մեջ հնչող յուրաքանչյուր խոսքի համար «Ես կցանկանայի ինձ շրջապատել իրենց գործի գիտակներով, որպեսզի յուրաքանչյուրը նստի իր շան վրա և հիմնովին նստի այնպես, ինչպես ճենապակու գործում, հրացանի գործում, մոլորակի գործում: Խոնարհումը պարային-ծաղկային ծովային պատերազմյան լեզվաններով -սենեկապետերով -բժիշկներով-գնչուներով -ձիապաններով -երաժիշտներով և այլն և այլն և այլն: Նրանք բոլորը կբզզաին իմ գլխի շուրջ, իսկական իշամեղուների պես, իսկ գլուխս խելք կհավաքեր և ես կգրեի հիանալի բանաստեղծություններ, բավարարված և աստղագետի և զորապետի և սուսերամարտի ուսուցչի և խոհարարի և Աստվածաբանության մագիստրի, այգեգործի և ծովային գայլի ամենախիստ պահանջներով: Շատ անգամ մասնագիտական գիտելիքներ չի բավարարում, ոչ միայն բանաստեղծին, այլ նաև թարգմանչին և նրան նույնպես շատ հարկավոր է իր գործի մասնագետը:
