Քողարկիչ քսուքները հնագույն ժամանակներից վինչև 20 -րդ դար

                    

Քողարկիչ քսուքները անցել են էվոլյուցիայի երկար ճանապարհ` թունավոր փոշիներից մինչև ժամանակակից անվտանգ տարբերակները: Այսօր քողարկիչ քսուքը ոչ միայն մաշկի անհարթությունները քողարկելու  և  դրա գույնը փոխելու միջոց են: Քողարկիչ քսուքը մի ամբողջ գիտություն է` ճիշտ  ընտրել քսուքի բանաձևը, կառուցվածքը,  երանգը, և ճիշտ ձևով քսել քսուքը, որպեսզի այն չթողնի ,դիմակի ,տպավորություն, և այնպես ամրացնել, որ այն  դեմքի  վրա մնա հավասար` առանց սահելու և ցրվելու: Այսօր հնարավոր չէ թվարկել  արտադրանքի օգտակար հատկությունները: Իսկ ի՞նչպես  է եղել անցյալում:

         Քողարկիչ քսուքները Հին Եգիպտոսում

    Հնագույն ժամանակներում եգիպտացի կանայք փորձում էին իրենց մաշկին հաղորդել գունատ տեսք, քանի որ դա գեղեցիկ էր համարվում: Այդ նպատակով նրանք օգտագործում էին տարաբնույթ միջոցներ, որոնք ,ըստ էության,   կարելի է համարել  քողարկիչ քսուքների նախատիպը:

     Քողարկիչ քսուքները Հին Հունաստանում և Հին Հռոմում

     Հին Հունաստանում և Հռոմում նորաձև էր   գունատ մաշկը, քանի որ արևայրուքը համարվում էր ստրուկներին բնորոշ գիծ: Մաշկը սպիտակեցնելու համար կանայք օգտագործում էին լավ մանրացված կապարի փոշին : Քիչ ավելի ուշ հայտնվեցին կապարային քողարկիչ միջոցներ՝ անագի օքսիդ, կապար և օսլա` խառնված կենդանական ճարպի հետ: 

                     Քողարկիչ քսուքները  վերածննդի դարաշրջանում

Բարձր հասարակության շրջանում նորաձև էր ազնվական գունատությունը` սպիտակ գույնի կիսաթափանցիկ մաշկը: Որպեսզի ստանաին այդպիսի արդյունք, դրա հետ մեկտեղ քողարկեին  ջրծաղիկի հետքերը(այդ ժամանակ համաճարակ էր),շարունակում էին օգտագուծել կապար: Միտումը մտցրեց Ելիզավետա թագուհին, ով ամեն առավոտ բարակ շերտով կապարի ներկ էր քսում մաշկին:

   Քողարկիչ քսուքները Լուսավորչական դարաշրջանում

Ինչպես և յուրաքանչյուր թույն, կապարը նույնպես վնասում էր առողջությանը՝ դրա  պատճառով թափվում էին մազերը, և ատամները, խախտվում էր մարսողությունը, քունը, մաշկը փչանում էր: Կապարը կանանց     շրջանում ուներ մեծ պահանջարկ և դա խլեց շատ կյանքեր: Եվ ահա XIX դարի կեսերին, հայտնագործվեց առավել անվտանգ միջոց: Դեղագործները խառնեցին ցինկի օքսիդը, գլիցելինը, և կալամինային լոսյոնը:

(ներկայումս օգտագործվում է ջրծաղիկի հետքերից ազատվելու համար)և այն առաջարկեցին  որպես կապարի թունավոր խառնուրդի  փոխարինող: Հենց այդ նույն ժամանակ գերմանական թատրոնի դերասան Կարլ Բոդինը փորձեց գտնել միջոց, որը պետք է թաքցներ ոչ գեղեցիկ անցումը  ճակատի և կեղծամի միջև: Նա խառնեց ցինկը, ճարպը, օխրան, և ստեղծեց առաջին միջոցը թատերական  դիմահարդարման համար, որը գնաց լայնածավալ արտադրության: Կարլի ստեղծած դիմահարդարման միջոցը երկար ժամանակ օգտագործեցին շատ  թատերական դերասաններ:

Աղբյուրը՝